Herinneringen, verhalen en lessen

Beste lezers,

Afgelopen donderdag werd een vernieuwd Anne Frank Huis geopend door Koning Willem Alexander. Een plek voor herinneringen, verhalen en lessen. Opdat we nooit vergeten.

Ik wil in dit kader iets met u delen. Mijn schoonvader, Meyer Sluyser, schreef speciaal voor kinderen twee boeken over de de Tweede Wereldoorlog. Opdat we nooit vergeten, ook de jongere generaties niet. Het zou een les kunnen zijn voor ons allen, maar helaas lijkt het alsof de wereld niets geleerd heeft. Toch moeten we blijven proberen, dat is onze plicht.

Meyer Sluyser was een bekend journalist, schrijver en correspondent voor en na de oorlog en schreef vele boeken onder andere over het Joodse Amsterdam van voor 1940.
Hierbij de inleidingen voor het boek.

Uit ‘Tussen Speurders en Spionnen’
door Meyer Sluyser.

Opdracht
Mevrouw Lya de Vries-Landau uit Sneek, heeft mij, zonder dat ze het wist, op het idee gebracht dit verhaal te schrijven. In een brief vertelde ze mij, dat ze tijdens de bezetting in Friesland was ondergedoken. Daar is ze getrouwd.
‘Zo langzamerhand heb ik ontdekt (schreef ze) dat je niet zonder achtergrond kunt leven, en helemaal niet als je vier levende gezonde jongens hebt, die beginnen te vragen: ‘Mem, wat was een concentratiekamp?’ Hun eigen grootouders zijn daar toch vermoord en dan is het onmogelijk, al is het ontzettend moeilijk, niet te vertellen wat er is gebeurd.’
Om alle moeders en vaders in Nederland te helpen, wanneer ze hun kinderen willen vertellen, dat de oorlog geen romantisch avontuur, maar een vreselijke ramp is, en hoe er is geleden en gestreden voor de goede zaak der vrijheid en verdraagzaamheid, dáárom heb ik dit boek geschreven.
En aan hun kinderen zij dit boek opgedragen.
Meyer Sluyser

Woord vooraf
Hoe zal ik ooit die dag vergeten?
Het was de 14e mei 1940, des avonds half acht. Een half uur tevoren had de radio de capitulatie van ons leger aangekondigd. Met mijn vrouw liep ik langs de straatweg van Velsen naar IJmuiden, afgemat door een dag van zenuwslopende spanning. Zouden we op dat laatste moment de haven nog bereiken? Waren er wel boten, die naar Engeland voeren?
Opeens een kreet:’Loe!’ Een auto stopte. Mijn vrouw tuimelde erin, voor mij was nog slechts plaats op de treeplank. Meyer Sluyser had ons gezien. Een kwartier later waren we bij een boot, een halve dag later lagen we voor Dover. En ik wil aannemen dat Meyer Sluyser mij zo het leven heeft gered; dat zijn blik, en zijn kreet mij bewaard hebben voor Westerbork, Auschwitz, Sobibor.
Dat ging mij, niet voor het eerst, door de geest toen hij mij vroeg dit ‘boek voor de jeugd van alle leeftijden’, zoals hij het noemde, met een enkel woord in te leiden.
Is het wel nodig?
Ik heb zijn relaas met spanning gelezen. Er herleven jaren in, die geen die ze doorstond, ooit uit de gedachten zullen gaan. Ze behelzen een les, speciaal voor de jongeren (maar de ouderen mogen daar ook wel aan blijven denken): dat eerst flinkheid, beginselvaste moed, toewijding, kameraadschap en aandacht voor de medemens, het leven in menselijke zin leefbaar maken.
Dr. L. de Jong
(Directeur Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie)

Stichting Lechaim
Tot slot doe ik weer een dringend beroep op u allen onze stichting te steunen, opdat wij de slachtoffers van haat en terreur op een efficiënte manier kunnen helpen.
Dank weer bij voorbaat en shalom,
Harry N.

Stichting LeChaim
Rabobank Voorne-Putten Rozenburg
NL87RABO0117723800
* Stichting Lechaim heeft de ANBI status

Website: www.stichtinglechaim.nl | Facebook: www.facebook.com/slechaim | Flyer